Przeraża mnie niewiedza i nieznajomość faz rozwoju emocjonalnego człowieka. Dla nastolatków najważniejszym punktem odniesienia są rówieśnicy - nie rodzice. Odrzucenie jest traktowane jako coś niezmiernie bolesnego. Ocena społeczna, wyśmiewanie to często koniec świata.
Rodzice nie są winni - podobnie jak ty nie rozumieją, co się dzieje z dzieckiem. Nikt ich nie uczy radzenia sobie z trudnymi sytuacjami i trudnymi emocjami.

Czytaj co piszesz, bo przeczysz sama sobie. Rodzic to nie dziecko. istotnie większość "rodziców" choć metrykalnie dorośli, są jak dzieci. Idź popłacz do piaskownicy.

A gdzie ja napisałam, że rodzic to dziecko?

nie byłeś w takiej sytuacji, więc nie pisz że to "groteskowe już go nie ma" ja takie słowa słyszałem. Nie były groteskowe, tylko wypowiedziane w bólu, rozpaczy... odrobinę empatii

Mjot, po pierwsze jestem Ona, nie On. Po drugie - empatii to brak Tobie w odczuwaniu prawdy.

lol
odczuwanie prawdy
serio??
no grafomania dla 10 latka

W punkt, Dhont przede wszystkim pokazuje dzieciństwo ze swojego punktu widzenia, kiedy jako dziecko prawdopodobnie dochodził do głosu homoseksualizm, tak nie wygląda "przeciętna" przyjaźń chłopaków w tym wieku, tak jak napisałaś, spanie ze sobą przytulając się, Leo robi maślane oczy do Remiego grającego na skrzypcach, też byłem w tym wieku, też miałem kolegów, i to jak wygląda "związek" tych dwóch chłopaków w mojej szkole jak i Dhontowej kojarzyłby się jednoznacznie. Dwa, Dhont stosuje strasznie tanie zagrywki emocjonalne, ale jak widać na niektórych zawsze będą działać duże zapłakane oczy

No w końcu ktoś dojrzały. Dzięki za ten wpis :)

Rodzice tutaj są winni? Co za niesprawiedliwy krzywdzący wyrok!

"tak nie wygląda "przeciętna" przyjaźń chłopaków w tym wieku, tak jak napisałaś, spanie ze sobą przytulając się" - a "nieprzeciętna" przyjaźń już nie może być ;)? Mój 13-latek spał i przytulał się ze swoim kolegą, bez kontekstu homo; jest zadbany emocjonalnie, nie brakuje mu też akceptacji i wszystkiego co powinien od rodzica otrzymac (no bez idealizacji, bo żaden rodzic chyba nie jest idealny i każdy popełnia błędy). Odtrącenie kolegi o którym ktoś wyżej wspomniał jako "błahy problem" jest "błahym problemem" z punktu widzenia tego kogoś, z punktu widzenia zbyt wrażliwego nastolatka może być końcem świata, no ale ucięcie wątku relacji chłopców w połowie filmu było troche rozczarowaniem.

Ale niestety w tym filmie jest wszystko z punktu widzenia Dhonta i jego dzieciństwa, niby to ma mieć wygląd uniwersalny ale między wierszami Dhont krzyczy do mnie, "to moje dzieciństwo, masz zobaczyć że już wtedy czułem się prześladowanym w szkole gejem", a takiej nachalności nie znoszę. Co do więzi emocjonalnej, zerwanie jej w każdym wieku i niezależnie od płci jest bolesne, ale tu już zaczyna się szantaż emocjonalny Lucasa i duże płaczące oczy więc trochę inna para kaloszy

Trochę racja, pytanie tylko czy tak nie wygląda przyjaźń dwóch chłopców, bo nigdy tak nie wygląda, czy też jest to raczej efekt tego, że nawet trzynastolatkowie zdają sobie już sprawę z tego, iż pewne zachowania są źle postrzegane w społeczeństwie, więc instynktownie wzbraniają się przed okazywaniem jakichś uczuć. Co do rodziców to się nie zgodzę - cały czas byli obecni, starali się rozmawiać, troszczyli się. A co do ingerencji w związek synów - niby co mieli zrobić, zabronić im się spotykać, zabronić się odwiedzać? Leo miał świetną rodzinę, ale dla nastolatka jego rówieśnicy są co najmniej tak samo ważni. Zniszczył tę przyjaźń w imię świętego spokoju i akceptacji. Po prostu inaczej to odczuwał niż Remi, który miałby pewnie gdzieś to całe wyśmiewanie. Dopiero pod koniec Leo zrozumiał, że wszystkie "wypełniacze" (hokej, zabawy z kolegami, znajomość z kolegą z drużyny) nie są w stanie mu zapewnić tego samego co czysta, najgłębsza i prawdziwa przyjaźń z Remi. Pytanie, czy Remi pragnął związku jest tutaj otwarte, choć chyba nie jest błędem taka interpretacja.

Niewiele wiesz o "dorosłym rodzicielstwie".